El crack del 29 y la Gran Depresión

O crack do 29 foi a caída no mercado de accións máis devastadora da historia da bolsa estadounidense moita xente arruinouse e perdeuno todo Este crack foi continuado por unha forte crise económica coñecida como a Gran Depresión Neste vídeo imos contar a historia que pensabamos que nunca volvería a suceder. Mércores 23 de outubro de 1929 os prezos desplómanse no mercado de accións na bolsa de New York, a bolsa neoyorquina ubicada no número 11 Wall Street, e os inversores están sorprendidos e preocupados. Durante anos, os prezos das accións non deixara de subir.

A ese mércores sucedeulle o xoves negro. De súpeto a bolsa de Nova York encheuse de xente que quería vender en vez de mercar aseguran que houberon gritos, prantos e empurróns no parque; nas rúas próximas, reuníase unha gran multitude. Para comprender o crack debemos retroceder unha época.

En 1919, os Estados Unidos emerxeron como a potencia líder despois da primeira guerra mundial Estados Unidos vivía unha etapa moi gratificante e pracenteira na súa historia, que crían que duraría para sempre. Eran os felices anos 20. As fábricas americanas producían produtos para a vella Europa Para costear a guerra o estado admitía una bonos chamados "bonos de liberdade".

Se pagabas por ditos bonos, o Estado devolvíate o seu prezo con intereses. por primeira vez os cidadáns viron que podían conseguir rendementos interesantes para os seus aforros. Así, Charles Michel, presidente do banco nacional da cidade, ao ver que se acabade de crear un público con tendencia a investir decidiu poñer no mercado bonos ou accións corporativas e díxolle áxente que eran investimentos fiables e con pouco risco.

En breve, os bancos comezan a lanzar novos produtos financeiros permitiendo que a xente accedese ao capital. Por primeira, é intalado o "merque agora e pague despois". O acceso ao crédito era facilísimo, e todos, desde un xestor de bancos ata un limpiador de zapatos, podían endeudarse e vivir por riba das súas posibilidades.

Nesta expansión de crédito tivo moita culpa a recén creada "Reserva Federal" en 1922, baixando os tipos de interese a niveis historicamente baixos. Apareceu unha burbulla inflacionista. A bolsa era naquel momento un mercado no que só investían expertos, moi restrinxidos ao público e acomodábase como un mercado competitivo.

Cumprindo as leis da oferta e da demanda neste momento o mercado especulativo abriuse a todos, todos querían a súa porción. Michel abriu firmas de intermediación en todo o país. Eran lugares onde podías investir na bolsa; os valores actualizábanse cada segundo e tíñase que ir para poder mercar ou vender.

Alí, proporcionábanche un papel para validar a túa compra ou venda e este debería ser conservados, e chegou á mán de todotipo de persoas en EEUU. A xente estaba encantada. Creouse un mercado en crecemento que semellaba que nunca baixaría.

Na década chegábanse a obter grandes beneficios cun pequeno capital. A situación embeleceuse aínda máis coa venda de accións a crédito. Se desexabas mercar accións pedías diñeiro prestado a unha taxa de interese total moi baixa, posto que nun mercado en crecemento, ao vender rematarías recuperando o teu capital, e gañando.

O mundo estaba en débeda e as axencias permitían apalancamento 1 a 10, é dicir, investir unha suma dez veces superior ao teu capital real. Estímase que dous terzos das accións de Wall Street foron compradas con cartos prestados. O mercado de accións sube ou baixa rexido pola lei da oferta e a demanda, é dicir, o que a xente está disposta a pagar.

Aquí, a demanda creceu sen precedentes. Á vista do gran beneficio que todos estaban a obter, á xente non lle importaba canto pagar por accións, semlre que subisen. Este exceso de demanda fixo que os valores medrasen e medrasen sen control calquera fose a compañía, non importaba porque subían, sempre subían!

Polo que o prezo das accións comezou a inflárse afastándose dos seus valores reais. Así é como se crean as burbullas. Paul Warburg, un banqueiro estadounidense, lanzou un aviso da burbulla que se creara, e advertiu dunha enorme depresión, pero ninguén quería oílo.

Ninguén escoitou á xente que quería pisar a realidade, todos estaban envoltos no seu soño americano Seguiuse investindo moito e aumentando a burbulla. Houbo un momento en que algúns investidores profesionais déronse conta de que o mercado estaba sobrepasando os seus límites. Os máis profesionais e astutos saíron, como Kennedy, o pai de quen máis tarde se convertería en presidente dos Estados Unidos.

Chegou a dicir: "Se un limpiabotas sabe tanto coma eu sobre a bolsa se cadra é hora de que o deixe". Así alcanzamos o punto máximo e de inflexión da burbulla. A tendencia dos valores foi invertendo lixeiramente, o mercado volveuse máis volátil e o malestar aumentou.

Toda a burbulla foi causada por exceso de confianza dos cidadáns e cando esa confianza cae non hai nada que facer. Mércores, 23 de outubro de 1929, a bolsa sufriu un gran golpe cando caeu case un 7 por cento nunha única sesión. Aquel día só foi un presaxio do que sucedería ao día seguinte, o fatídico e lembrado xoves negro de Wall Street.

Xoves, 24 de outubro de 1929 Desatouse unha furia vendedora, polo que en poucos minutos fíxeronse pedidos de vendas por un millón de títulos. Os prezos desas accións estaban caendo, e chagaron a ofrecerse paquetes de accións a un terzo do seu valor sen atopar un comprador. Os axentes de bolsa pedían desesperadamente garantía para títulos que antes foran adquiridos a crédito pero obviamente ninguén podería cubrilos.

Comezaron a circular rumores de suicidio. Xente saltando dos rañaceos. E a xente da rúa, curiosa, comezou a entrar nas instalacións.

O pánico era enorme. A policía de Nova York tivo que tomar posicións para evitar posibles disturbios. A burbulla xa estalara a reacción popular foi "isto non pode estar pasando".

Ao mediodía reuníronse os principais xefes dos bancos para tratar de resolver a situación. Na reunión participaron Thomas Lamont como representante de JP Morgan Chase; Albert Wiggin Chase Representante do Banco Nacional; elixen a Richard Whitney, vicepresidente da bolsa de Nova York para actuar no seu nome. Para deter a caída, inxectan cartos nunha serie de títulos que deberían ser fiables os coñecidos como "blue chips".

O multimillonario John Rockefeller fai o mesmo, coa esperanza de que a tendencia cambie. Conseguírono. A bolsa comezou a subir.

Unha intervención nos valores por parte de xente poderosa conseguira reverter a hemorraxia dos prezos. Investiron grandes cantidades de diñeiro para rastrexar os valores e reconstruír a confianza dos investidores. O mercado subiu e ata os xornais anunciaron que a crise do mercado de valores pasou.

Pero esta inxección de confianza non foi suficiente. Despois dunha recuperación o venres e outra pequena o luns, chegamos ao martes 29 de outubro de 1929, coñecido como o martes Martes Negro. O índice de accións caeu máis que calquera outra sesión de bolsa da historia de Nova York.

Os descensos continuou ata xaneiro, cando tocuse fondo. O goberno, presidido polo republicano Herbert Hoover, non sabe como parar o golpe. Consecuentemente, moita xente arruinouse.

Os bancos tamén, ao non poder recuperar o diñeiro prestado. Pecharon porque millóns de persoas deixaron de ser acreditadas e perden os aforros mantidos neses mesmos bancos. 3.

000 deles pecharon nos dous anos seguintes. Despois diso, a xente gardaba o diñeiro baixo as camas. Moitas fábricas lanzaron un peche.

Comezan a aparecer barrios empobrecidos en todo o país, e como sucede en todas as caídas, finalmente esta acabou chegando a Sudamérica, Europa e ata Australia. Inglaterra pechou as súas fronteiras e abandonou o Patrón Oro. O paro subiu en Francia e Inglaterra.

O malestar e tensión social, produto da crise económica, disparouse en Alemaña. Un novo soldado austríaco comezou a abrirse camiño como o símbolo da salvación económica e do poder alemán Chamábase Adolf Hitler.